Oh boy, het eerste kwartaal van 2019 is zowaar voorbij. Ik begon dit jaar met een 365 project van ons gezin. Elke dag een foto, een heel jaar lang.
Nu de eerste 3 maanden voorbij zijn, 90 dagen alweer, worden het nogal veel foto’s om in 1 blog te laten zien. Ik maak daarom een slideshow met een selectie van de foto’s. Nu ik de video eens terugkijk zie ik dat er veel gebeurd is in slechts 3 maanden. We gingen van winter, met enkele zomerse dagen, zo de lente tegemoet.
We hebben mijn beste kattenvriend in moeten laten slapen, dat blijft raken. Ook is mijn opa net voor zijn 99e verjaardag overleden. Dat maakte dat ik soms moeite had de energie te vinden om dagelijks te fotograferen. Aan de andere kant gaf het juist ook weer een extra reden…je weet immers nooit hoe lang je er zelf nog zult zijn. En met dit project wil ik heel graag dat onze foto’s een soort nalatenschap zijn. Vandaar dat ik ook zo nu en dan een foto met een statief maak zodat ik er zelf ook op sta.
Als ik zie hoeveel foto’s we maken met onze smartphone. Even snel versturen naar papa, mama of opa & oma. En vervolgens doen we niet zoveel met deze foto’s. Ik maak soms mijn smartphone leeg omdat het geheugen vol zit, sla ze ergens op de computer op. En dan? Dan niks. Maar als ik zie dat onze kinderen weer in een mini-foto-album bladeren, dat ik maakte van een korte vakantie of onze huisdieren, besef ik hoe fijn het is dat we nog íets met de foto’s doen nadat we ze maken.
Wat doe jij met al die foto’s die je maakt? Ik ben heel nieuwsgierig!
Eerste kwartaal 2019
Meer van mijn foto’s zie je op Facebook en/of Instagram. of wil je meer weten over Day in the Life fotografie? Lees dan zeker deze blog waarin ik daar meer uitleg over geef!
Dit jaar start ik meteen met een nieuwe uitdaging: 365 dagen een foto. Een uitdaging om mijn blik te verbreden, nog meer fotokilometers te maken maar het belangrijkste; om mijn eigen gezin en al onze bijzonder gewone dingen vast te leggen.
Van een collega fotograaf zie ik de oproep om met elkaar dit project aan te gaan. Een jaar is natuurlijk best lang, en soms heb je zo’n dag dat het niet lukt, je geen zin hebt of het echt niet uitkomt om te fotograferen. Dan is het fijn als je elkaar kunt steunen. Dus ik meld mijzelf aan. Want het lijkt me zo gaaf om aan het einde van het jaar een soort naslagwerk te hebben van ons jaar. Vol momenten die we willen koesteren.
De eerste maand is een feit en ik ben er trots op. Zie hieronder enkele waardevolle foto’s uit ons dagelijks leven in januari.
Meer van mijn foto’s zie je op Facebook en/of Instagram. of wil je meer weten over Day in the Life fotografie? Lees dan zeker deze blog waarin ik daar meer uitleg over geef!
Day In The Life fotografie is een vorm van journalistieke fotografie. Journalistieke fotografie is verhalen vertellende fotografie; volgen wat er gebeurt en dat vastleggen. En dat is exact wat ik doe. Voor de Masterclass Journalistieke Fotografie die ik eerder dit jaar volgde bij Marieke Zwartscholten had ik natuurlijk ook gezinnen nodig om foto’s te kunnen maken. Gelukkig had ik al snel enkele gezinnen gevonden die bereid waren mij zo’n 8 uur over de vloer te hebben. Hieronder het verhaal van 1 van deze gezinnen.
Day In The Life reportage
Eind maart maakte ik een Day In The Life reportage (ruim 8 uur) bij het gezin van Martijn en Sandra. Zij hebben samen 5 kinderen, waarvan een drieling van (op dat moment) bijna 1 jaar. Je kunt je voorstellen wat een gezellige drukte dat in huis kan geven. Rond 9u stap ik bij ze binnen voor een Day In The Life. De drieling, Saar, Noor en Pim, zit net aan een fruithapje. Iedereen is al wakker, aangekleed en heeft ontbeten. Amy, de oudste van ruim 4,5jr, ligt wat pips in de bank, zij voelt zich niet zo lekker. Lisa van bijna 3jr is toch wel benieuwd wat ik nou kom doen. Nadat we wat hebben gekletst ruim ik mijn schoenen en tas op en pak mijn camera erbij. Aan het werk, ik dan tenminste 🙂
Licht
In het begin is het voor mij altijd zoeken naar de plekken met het mooie licht. Al zal dat in de loop van de dag natuurlijk nog gaan veranderen. Zo maak ik soms van rondom de tafel foto’s en zie je de kinderen je volgen; wat is díe nu toch aan het doen?! Maar al snel raken ze aan me gewend en kijken vaak niet eens meer in de camera. Precies zoals we willen. Want tijdens een Day In The Life wil ik zoveel mogelijk opgaan in het gezin en zo de ontspannen en pure momenten vast leggen. De dreumesjes eten samen een paar stuks fruit, dat gaat er wel in. Ondertussen lust Lisa ook wel fruit en wil ze graag dat mama een boekje leest. Iets met multitasken 😉 want dat kunnen mama’s toch? Gelukkig is papa ook thuis en snijdt hij ondertussen het fruit. Dan loop ik even naar Amy want ook hier zal ik even moeten zoeken naar het mooiste licht en de plek waar ik de beste compositie krijg. Ze kijkt me aan van; wat ga je doen? Maar ook zij reageert al snel niet meer op de camera.
Aan tafel
Nadat de drie kleinsten naar bed zijn gaan papa en mama aan tafel knutselen met Amy en Lisa. Ze hebben namelijk een feestje van opa en oma later die week. Er wordt geknipt, geplakt en geverfd. Er ontstaan echte kunstwerken. Ze besluiten zelfs nog de cupcakes te maken want dat waren de meiden niet vergeten! En zo kunnen ze best wat samen doen voordat de dreumesjes weer wakker worden voor hun boterham. Nadat zij gegeten hebben gaat de rest van het gezin aan tafel. Ik eet snel een hapje in keuken want er is zoveel te zien met zoveel kinderen. Ik weet soms echt even niet waar ik kijken moet.
Speeltuin
In de middag willen Amy en Lisa graag buiten spelen. Of eigenlijk, naar de speeltuin. Dus hop, ik doe ook mijn schoenen en jas aan en kies er dus voor met de oudsten mee te gaan. Ik kan helaas niet overal bij zijn en moet keuzes maken. Maar dan wordt de eerste dreumes alweer wakker van het middagslaapje dus de anderen zullen zo wel volgen. Dan gaan we gewoon met z’n allen. Dat is een flinke klus of eigenlijk, het kost wat tijd. Al die luiers verschonen, sokjes en jasjes aan. Lisa vindt het soms wat lang duren allemaal maar het komt vanzelf goed. En we gaan op pad naar de speeltuin in de wijk.
Avondritueel
Eenmaal thuis van de speeltuin is het voor de drieling alweer etenstijd en maakt papa de spaghetti alvast klaar. Dat is echt een organisatie hoor. Ik zoek weer naar de mooie standpunten maar wil ook graag iedereen op de foto krijgen. Dus ik loop weer wat om ze heen en stap nog eens op een krukje. Als de kleintjes gegeten hebben kan de rest gaan eten aan tafel. Ik maak foto’s van het avondeten terwijl de dreumesen op de grond spelen. Ook ik ben wel toe aan een pauze nadat ik alles zo goed mogelijk heb vastgelegd. Ik eet en drink even wat in de keuken.
De kinderen krijgen nog een toetje en een fles. Het begin van het avondritueel. Leuk om te zien dat het bij iedereen anders gaat maar ik zie toch ook weer genoeg gelijkenissen. Kinderen die nog even gek doen met papa omdat ze stiekem nog niet naar bed willen. Even kibbelen met je zus wie er nou als eerste bij papa op schoot mag tijdens het voorlezen. Nog een keer uit je bed komen terwijl je er eigenlijk al in lag. Uiteindelijk liggen de kindjes er in (voor nu) en ik ga weer naar huis. Mijn eigen kindjes liggen vast ook al in hun bed, eens kijken of die al slapen 😉
Tsja, wat is dat nou toch? Zo’n Day In The Life? Ik leg het je zo uit zoals ik deed op Marché Hoezee
Ik stond laatst namelijk op dé creatieve markt in hartje Breda. Supergezellig en zoveel creativiteit! Dan stond er weer iemand stil bij mijn kraam. Ik vond het erg spannend. Gaan mensen de foto’s bekijken in de albums of de slideshow? Zal ik ze nu aanspreken of nog even wachten? Ik liet de bezoekers kijken en legde zo nu en dan uit wat ik nou bedoel met een Day In The Life reportage. Ze begrepen het. Ik kreeg enthousiaste reacties als: “wat relaxed zonder poseren”, “deze foto’s spreken voor zich”, “prachtig als je deze mooie stukjes zó vast kunt leggen”, “ik voel de emotie”.
Wees jezelf
En toch merk ik dat er veel mensen zijn die zich vooraf aan de reportage afvragen welke kleding ze aan moeten, dat het huis moet opgeruimd, dat ze eigenlijk naar de kapper moeten of niet zoveel samen doen op een dag.
Ik zal je 1 ding vertellen; voor een Day In The Life (DITL) is dit allemaal niet nodig. Je móet juist jezelf zijn, in de kleding die jullie het fijnst zit. Met de rommeltjes in huis die er altijd wel zijn, zéker dat eeuwige speelgoed over de vloer. En als jij je fijner voelt als je net naar de kapper bent geweest is dat prima natuurlijk, maar wees vooral jezelf! Er zijn al anderen genoeg.
Ik kom tenslotte júllie gewoonten, mooie en liefdevolle momenten fotograferen vóór jullie. Niet voor mij of voor iemand anders. Maar voor jullie als gezin. Zodat herinneringen worden vastgelegd, de gewone dingen die je zo graag wilt koesteren. Want zeg nou zelf; kinderen worden veel te snel groot, toch? Precies zoals ik van de week deze zin tegenkwam op facebook:
“Want, voor het geval je het nog niet weet, dat is waar het leven van gemaakt is: momenten. Mis niet het nu”
– Jorge Luis Borges –
Kijk mee
Ik zou zeggen; kijk eens mee naar deze Day In The Life bij Kim, Dennis en hun kinderen Lieke en Thijs. Zij zitten middenin een grote verbouwing van hun benedenverdieping. Maar ook dát is een deel van hun leven nu. De herinneringen van de kinderen later aan deze, soms chaotische, tijd.
Tastbare herinneringen
Nu ben ik toch benieuwd wat je van zo’n reportage vindt? De familie heeft naast de foto’s in deze slideshow nog meer foto’s van mij ontvangen. De slideshow maak ik altijd zodat je meteen iets hebt om te bekijken of te delen met je familie als je dat wilt.
Boek je een reportage dan krijg je er ook altijd een album bij, zo heb je ook tastbare herinneringen in handen waardoor je nóg gemakkelijker terug kunt grijpen naar deze mooie tijd. Ik ben benieuwd of je idee bij een Day In The life reportage nog hetzelfde is. Laat je het me weten in een reactie?
Deze maand kwam er een workshop op mijn pad die totaal niets te maken heeft met Day In The Life fotografie. Maar alles met mijn creatieve interesses. Voor mijn afstuderen maakte ik al eens een serie van 3 met kleurstof in water. Deze workshop had daar raakvlakken mee.
Ik ben naar Stabroek gereden voor een workshop Liquid Sculpture bij Pixel Photography. We hebben verschillende technieken vloeistof fotografie gedaan met kleurstof, water, koffiemelk en verf.
Druppelfotografie
Voor de eerste techniek, druppelfotografie, wordt gebruik gemaakt van een druppelsysteem. Hierdoor kunnen we de druppels gecontroleerd laten vallen. Doordat de druppel door een sensor valt gaan de flitsers ook op het juiste moment af. Dit alles gaat zo snel dat je zonder dit apparaat heel veel tijd kwijt zou zijn om op het juiste moment de foto te maken. Het kán wel hoor, maar tijdens een workshop is dit wel effectiever. Je wilt tenslotte toch ook met gelukte foto’s naar huis.
Kleurwolk
Deze techniek heb ik destijds zelf toegepast voor het maken van mijn serie van 3. Hiervoor gebruik je een grote bak met water. Hierin laat je vervolgens de kleurstof vallen en fotograferen maar. De mooiste kleurwolken of -vormen kies je dan uit je hele serie. Je kunt zoveel kleuren combineren als je wilt. Maar het is wel handiger als je met z’n tweeën bent. Dan kun je zelf fotograferen terwijl de ander de kleuren in het water laat vallen. Als je de kleurstof mengt met bijvoorbeeld koffiemelk krijg je meer wolkachtige vormen in tegenstelling tot puur kleurstof in de bak met water.
Muziek krijgt kleur
Als laatste maakten we foto’s van muziek, ofwel de beat daarvan, ofwel herrie 😀 Over een subwoofer werd plastic gespannen. Hierdoor kan de ondergrond meetrillen op de muziektrillingen. Kies de kleuren die je leuk vindt en gaan met die muziek (lees: herrie). Het geeft gave plaatjes van opspringende verf. Ook veel geklieder trouwens. Ik denk dat ik dit voorlopig thuis niet zal doen. Om het nog wat interessanter te maken legden we ook nog een bel bellenblaas over de verf voordat we de herrie aanzetten. Het resultaat mag er zijn. Dat is dan ook het fijne van een workshop; je mag rommel maken en hoeft het niet zelf op te ruimen heerlijk toch?
Deze maand stapte ik in de auto om de Moment in Life reportages te maken bij de winnaressen van de winactie in januari. Maar ik had daarnaast ook nog iets heel anders te fotograferen; een vakantiehuis. Interieurfotografie is even heel wat anders dan de Day In The Life reportages maar ook hier haal ik veel voldoening uit. Deze klant wilde graag nieuwe, professionele foto’s van haar vakantiehuis in Middelburg. Dat ligt voor mij, komend uit Breda, niet om de hoek. We kenden elkaar al van een eerdere fotoshoot dus besloot ik halverwege bij haar in de auto te stappen met al mijn materiaal.
Zonlicht
Het weer was ons goed gezind die dag. Het is toch natuurlijker om foto’s te kunnen maken met daglicht, zowel binnen als buiten. En van de zon wordt iedereen toch blij?
Ik merkte tijdens het fotograferen wel dat zonlicht niet altijd handig is want het maakt ook dat lichte onderwerpen gemakkelijk overbelicht raken. Ook al doen ze in het echt ook bijna pijn aan je ogen door het felle zonlicht, dit wil je uiteindelijk op je foto natuurlijk niet. Om dit te omzeilen maakte ik dan ook meerdere foto’s vanuit precies hetzelfde standpunt met verschillende belichtingstijden zodat ik die later desgewenst over elkaar zou kunnen leggen. Om het niet te technisch te maken; ik maakte uiteindelijk in de nabewerking van 2 foto’s 1 nieuwe foto die ik af zou leveren.
Groothoek
Wat was ik blij met mijn nieuwe 16-35mm lens (lees: objectief, want zo heet het eigenlijk). Dit is een groothoeklens waarmee je meer op de foto kunt krijgen dan wij als mensen in 1 blik kunnen vangen. Wij vangen in 1 beeld ongeveer wat een 50mm objectief zou doen (of een 35mm op een fullframe camera). Hè, nu ga ik toch weer technische taal uitslaan. Hopelijk volgen jullie me een beetje, ik word altijd heel enthousiast als ik over fotografie vertel.
Tevreden klant
Anyway, het is een erg mooie woning in Gouden Eeuw-stijl. En het weer blééf meezitten. We hebben nog een rondje gelopen door Middelburg om ook enkele sfeerfoto’s te maken van de directe omgeving. De tijd vloog om. Eenmaal thuis zet ik dan alle RAW-foto’s op de computer en dan begint het nabewerken. Inmiddels heeft de klant haar foto’s ontvangen en was daar heel tevreden mee. Ook een paar dagen er tussenuit in Middelburg? Dan is dit echt een aanrader!
Wat doen jullie graag als ontspanning of gezamenlijke activiteit in het weekend? Wij gaan graag naar de dierentuin. Alhoewel ikzelf ook graag naar het bos ga maar onze kinderen roepen dan steevast “neeee”. Ze worden moe van het wandelen, willen alleen maar naar het speelbos (dan hoeven ze niet te wandelen) of gaan liever knutselen. Dus dan wordt het vaker de dierentuin, waar we dan ook al jaren een abonnement van hebben. En waar ze wél zelf lopen.
Mama, waarom ga je dan weer foto’s maken? Tsja, ik heb die telelens niet voor niets en vind het heerlijk om bij sommige dieren lang(-er) stil te staan en te kijken. Ik geniet daar van. Maar ja, die kleine dondersteentjes van ons hebben niet zoveel geduld. Het is meestal meer iets van; “ja, dier gezien” en weer door. Dat is ook prima, maar voelt heel gejaagd als ik dan mijn camera bij heb. Misschien moet ik toch eens alleen gaan 😉 ook al voelt dat heel incompleet.
En als ik dan tijdens een uitstapje juist foto’s van hen wil maken, zoals ik tijdens een Day In The Life zou doen, gaan ze gekke bekken trekken, wegkruipen of expres vlak voor de camera staan zodat ik niets meer kan fotograferen. Hoe irritant. Oefenen op mijn eigen kinderen lukt dus niet altijd even goed.
Bezoek aan Blijdorp
Laatst weer naar Blijdorp gereden mét camera en telelens. Terwijl zij even een hapje eten en wat drinken met papa ga ik fotograferen. We lopen een ronde langs de giraffen, krokodillen en okapi’s, waar nog niet zo lang geleden een jonkie is geboren. We gaan verder langs de rendieren via de wallaby’s naar de flamingo’s, want de meiden houden erg van roze! ook kijken we bij Bokito en zijn familie en lopen nog even door om te kijken of het pasgeboren neushoorntje misschien te zien is. Helaas, alleen via de webcam (al blijkt later dit weekend op Facebook dat ze die dag wel voor het eerst naar buiten zijn geweest, dat hebben we gemist).
Al lopend eten we nog een broodje en gaan langs de amoerpanter. Die lijkt zich goed te hebben verstopt maar als we verder lopen ligt hij heel goed zichtbaar langs het hek. Ik houd van katachtigen, ik kan daar uren naar kijken. Maar zoals gezegd, mijn kinderen kunnen dat niet…die worden alweer ongeduldig en lopen met papa langzaam verder. Nadat ik ze heb ingehaald gaan we langs de komodovaranen, zien de vissende kat nog lopen en gaan langs de tijgers. Die ijsberen wat heen en weer, eigenlijk best zielig maar wat zijn ze indrukwekkend en mooi. Die grote koppen en poten die je zo dichtbij voorbij ziet gaan.
De olifanten staan ver achterin hun buitenterrein dus we lopen door naar de leeuwen, die worden toevallig zo gevoerd. De hokken worden schoongemaakt, de veren van eerdere prooien vliegen in het rond. Dan wordt het vlees verstopt en worden de leeuwen het buitenverblijf in gelaten. De dames hebben al snel hun portie gevonden, het mannetje doet niet echt zijn best en gaat uiteindelijk liggen wachten tot 1 van de vrouwtjes genoeg heeft, hij eet het restje dan wel op. Ook deze katachtigen zijn geweldig mooi om te zien. Ze doen je steeds weer denken aan je eigen katten thuis maar dan zoveel groter en sterker, geweldig!
Genoten
We gaan weer richting de uitgang maar niet voordat we nog in de warme kas van de vlinders hebben genoten. Hiervoor had ik dit keer niet de juiste objectieven bij, dat vonden de meiden niet erg. Met de vlinderkaart zochten we weer naar de mooiste vlinders. We keken nog even in de poppenkast waar vlinders zich uit hun cocon wurmen. We doen onze jassen weer aan en gaan langs de wasberen nu toch echt weer naar huis. De kinderen hebben weer genoten en veel gelopen! Dat was in het bos vast weer anders gegaan 😉
Volgende keer proberen we toch echt weer eens naar het bos te gaan. Misschien moeten we het eens anders aanpakken? Ik ben benieuwd wat jullie zoal doen in het weekend. Als je tips of ideeën hebt hoor ik ze graag!
Dinsdagochtend, het is mistig en heb de ochtend voor mezelf. Sinds een paar weken gaat onze jongste dochter naar de peuterspeelzaal, haar oudere zussen zijn naar school. Net thuisgekomen van de kinderen naar school brengen pak ik wat te drinken en mijn cameratas. Ik laat het huishouden liggen en ga op pad. Zal ik niet eerst nog…nee, ik ga nu anders komt er weer niks van.
Ik besluit naar het bos te rijden met de auto, dat dan weer wel. Scheelt me toch weer tijd en vooral energie. Die cameratas gaat tenslotte uiteindelijk altijd doorwegen. Aangekomen bij het bos staan er best wat auto’s. Hopelijk wordt het toch een rustige ochtend want daar had ik nu juist zo’n zin in.
Ik besluit eerst wat rond te kijken en foto’s te maken bij het parkje. Daar staat een heel mooie treurwilg die onze oudste dochter ooit eens “de verdrietige boom” noemde. Helaas hangt de mist daar niet echt omheen dus ik loop verder. Na wat proberen en zoeken naar paddenstoelen besluit ik het bos in te gaan. Ik kom eigenlijk niemand tegen. Dus waar al die mensen nou zijn die bij die auto’s en fietsen horen, ik heb geen idee. Maar het is wel heerlijk rustig en stil. Een beetje eng soms zelfs, zo hard als je je eigen gedachten dan hoort.
Ik stuur nog even een foto via de app naar Michel, dan weet in ieder geval iemand waar ik uithang en kan ik laten zien dat ik even de tijd neem voor mezelf. Ik berg mijn telefoon weer op want ik kwam hier wel voor mijn rust, voor mezelf, voor me-time. En dat lukt eigenlijk best op af en toe wat klokkijken en vele hersenspinsels na.
Niet alles wat ik in mijn hoofd heb lukt even goed. Die mooie grote dikke boom krijg ik minder imposant op de foto dan dat ik hem ervaar. De rood met witte paddenstoelen zijn ook nergens te vinden. Maar wel heel veel elfenbankjes, spinnenwebben vol mistdruppels en stilte.
Na een rondje bos ga ik toch nog eens terug naar die treurwilg, misschien zie ik nog wat moois aan de andere kant van de vijver. Daar raap ik wat kastanjes, ga nog even zitten op een bankje en probeer mindful te genieten van dat moment. Want ik vind het best lastig los te laten dat ik niet alles heb gevonden wat ik zocht om te fotograferen.
Op naar huis om daar even snel wat te drinken, boodschappen moet doen en hup naar de peuterspeelzaal om de jongste op te halen. Een dubbel gevoel geeft het me deze ochtend. De tijd die ik voor mezelf nam was enerzijds fijn, anderzijds vond ik niet die paddenstoelen, dus ook geen kabouters en moest ik in de middag dat huishouden alsnog doen.
Momenteel volg ik op woensdagavond een mindfulness cursus en daar zag ik in dat ik juist ontzettend mindful bezig was geweest deze dinsdagochtend ondanks het dubbele gevoel dat ik had. Want ik had in diezelfde tijd natuurlijk zoveel andere dingen kunnen doen! En dat is juist heel belangrijk; goed voor jezelf zorgen. Mild zijn voor mezelf en dus mindful kiezen voor wat op dat moment het belangrijkste is voor mij. En volgens mij heb ik deze ochtend toch echt wel mooie foto’s kunnen maken 😉
